De oproep

In de put... een superkracht

In de Put? Dit is waarin mijn kinderen zijn verdronken. Op het moment dat de wereld haar deuren voor hen zou moeten openen, op de leeftijd van ontdekking, op de leeftijd waarop ik ervoor koos architect te worden om mijn steentje bij te dragen aan onze samenleving, zijn zij verlamd door voorzorgmaatregelen die hun totaal vreemd zijn.

Als je me zou vragen om de ontmoetingen van mijn jeugd uit te wissen, om af te zien van al diegenen die me in deze periode hebben liefgehad, gevormd en vertrouwd, om het even wie je dat zou vragen, zal weigeren, ertegen vechten en rebelleren.

Ik ga dus rebelleren. Ik aanvaard niet langer dat mijn kinderen elk contact moeten missen op de leeftijd waarop hun verhaal begint. Voor het eerst in mijn leven sta ik op. Ik zal rustig de rode lijn overschrijden die door angst is getrokken.

Ik doe het niet voor mezelf, zelfs niet voor al wie zijn baan is kwijtgeraakt, wiens levenswerk in een handomdraai is weggevaagd. Ik doe het niet voor mijn grootmoeder, die ik veertien dagen geleden had moeten zoenen toen ze aan het virus stierf terwijl mijn hart schreeuwde om haar te kunnen omhelzen. Ik doe het niet voor al wie de komende weken zijn baan, huis of een kind zal verliezen, slachtoffer van de huidige maatregelen.

Ik doe het voor mijn kinderen. Zodat ze weten dat democratie een prijs heeft en vereist dat we onze eigen angsten, alsook die van anderen die veel groter zijn, overwinnen. Ik doe het zodat ze hun kleinkinderen kunnen vertellen dat hun ouders voor hen hebben gevochten, zodat ze het kostbaarste bezit op aarde krijgen: vrijheid. Ik doe het, zodat ze begrijpen dat het leven een risico is dat het nemen waard is.

Mijn superkracht? Ik heb hem vanavond ontdekt. Ik neem contact op met enkele ouders. Ik ga 500 meter lopen en een frisse neus halen. Ik ga op zondag 14 februari om 11.00 uur naar het dichtsbijzijnde plein:dat van de grote stad of dat van mijn dorp. Ik ga daar stoppen, een cirkel van krijt met een diameter van anderhalve meter op de grond tekenen en daar middenin staan. Ik zal dit krijtje doorgeven aan degenen die zich bij mij willen voegen en ik zal wachten tot deze golf onze leiders van kring tot kring bereikt.

En als u ook uw dierbaren oproept, en u op uw beurt een cirkel trekt, dan twee, dan tien en uiteindelijk honderden op elk plein in België, zal u onze superkracht ontdekken: die van de vastberadenheid.
De tijd is gekomen om deze wereld van berusting, angst en wanhoop te doorbreken.

De tijd is gekomen om onze kinderen een vrije wereld te bieden.